Vandaag wil ik een klein verhaal vanuit de sauna met jullie delen. Een oefening in perspectief.

Dit is de gebeurtenis:

In de sauna bij de sportschool zitten 4 mensen (in deze kleine sauna is plek voor maximaal 8 mensen) 2 van deze mensen, een man en een vrouw, zitten fluisterend een gesprek te voeren.

Dan komt er één man binnen. Deze man gaat zitten en zegt na ongeveer 45 seconden; “mag ik jullie vragen om stil te zijn?”

De fluisterende man antwoord:”tja, ik kan moeilijk nee zeggen”

Man 1 zegt:”ja, hoor ik stel een vraag, dan mag je ook nee antwoorden”

Na een korte stilte zegt fluisterman: “Als ik nee zeg, zou ik daar een rot gevoel bij hebben”

Waarop man 1 zegt: “ja, dat kan, maar daarvoor ben ik niet verantwoordelijk, dat is jouw gevoel”

Het is weer even stil “Tja, daar heb je gelijk in”

Er gaat een minuut voorbij en één van de andere saunagangers zegt zachtjes: “van mij mogen jullie wel praten hoor”

En verder blijft het stil.

Welk perspectief kies jij?

Probeer nu eens de verschillende personen in te voelen, welke gedachten en emoties komen er bij jou op?

Vanuit de fluisterende mensen? We houden toch al rekening met mensen, we fluisteren, we weten heus wel dat stilte gewenst is. Misschien voelen ze zich ook wel betrapt. Wellicht vinden ze die man die hen erop wijst heel irritant?

Of de ‘neutrale’ bezoeker? Eindelijk iemand die voor zichzelf opkomt, want ik wilde ook graag stilte, wat fijn. Of, jeetje wat arrogant, we zitten hier toch allemaal. Hoe durf je? Of, jeetje, durfde ik dat maar, of poe je zou zo lomp en bot zijn. Misschien ook wel; Ik zit lekker mee te luisteren en nu moet ik ineens naar mijn eigen gedachten luisteren.

En die man dan? De wereld moet zich aan de regels houden. Er hangt een bordje stilte. Alles moet zoals hij het wil en hij zal precies zeggen hoe het is. Of, eindelijk even 10 minuten stilte en fluisteren is stom, voer dan een gesprek, dan hoef ik niet mijn best te doen om te horen wat je zegt. Ga kletsen in de koffiecorner. Geniet eens van de rust. Verstoor mijn rust niet!

En die andere man, die duidelijk kiest voor de groep, die de fluisteraars wil ondersteunen? Ik vond het niet erg hoor, ik vind die man ook een beetje raar.

Welke perspectief zou jij kiezen? Wie zou je het liefste zijn? Waar wil jij je ontwikkelen?

Mijn perspectief

Het perspectief dat voor mij waar was is het volgende. Ik kies er trouwens bewust voor om dat nu pas te delen, ik denk namelijk dat dit soort situaties geen waarheid kennen, alleen maar verhaal. Dit is mijn verhaal.

Ik heb de laatste weken nogal wat stress. Dat is niet erg, want soms zijn er zaken in je leven die aandacht vragen, soms lopen dingen anders dan je wil. Ik heb inmiddels, gelukkig, geleerd hoe ik mijn systeem weer tot rust kan krijgen. Mediteren, wandelen in de natuur, goede gesprekken, ademhalingsoefeningen. En sporten.

Vooral in de sportschool waar ik heen ga. Ze hebben daar namelijk een sauna. Dus eerst lekker fysiek bezig zijn, dat is al geweldig. Daarna in de sauna, mijn lijf goed voelen en in stilte (meditatie) zitten. Daarna ijskoud douchen en aarden in de tuin.

Vandaag had ik lekker gesport en liep de sauna binnen, daar zaten vier mensen. Twee zaten te fluisteren.

Ik dacht:”irritant zeg, praat dan hardop” en “iedereen weet toch dat hier stilte gewenst is”

Ik merkte ook op dat ik, want er wordt vaker gepraat, er normaal nooit iets van zeg.

Ineens ging mijn mond open en zei ik hardop: “Mag ik jullie vragen om stil te zijn?”

Enfin, de rest van het verhaal kennen jullie.

Nadat ik het had gezegd, voelde ik mijn hartslag stijgen. Toen ik die onbekende andere man hoorde zeggen: “Van mij mogen jullie praten hoor” moest ik glimlachen. Ik heb de rest van mijn saunabezoek alle verhaaltjes die mensen waarschijnlijk over mij bedachten de revue laten passeren en ik moest inwendig een beetje lachen. Ik weet niets van die andere mensen, zij niets over mij, misschien hadden zij wel eindelijk 10 minuten om over de kinderen te praten zonder afleiding, misschien waren ze wel minnaars en was dit de enige plek om ongezien met elkaar te spreken, misschien heb ik daardoor van alles verstoord. Misschien was dat wel de bedoeling.

Ik vind het fijn om te merken dat ik, inmiddels zonder boosheid of verontwaardiging, zonder extra kracht zetten of bevestiging zoeken bij anderen. “Er hangt een bordje hoor!” gewoon kan vragen om stilte. En daar vervolgens van kan genieten. En zelf ook weer mooie verhalen kan verzinnen, in die stilte.

En de volgende keer? Geen idee, misschien zeg ik wel weer niets. Want meestal heb ik blijkbaar iets minder behoefte aan al deze verhalen en luister ik gewoon onbeschaamd mee. Dan komt mijn systeem ook prima aan zijn trekken en geniet ik van de warmte en ga ik onbeschaamd oordelen over wat er gezegd wordt en over het feit dat mensen niet eens ff stil kunnen zijn. Dan heb ik genoten en ga ik heel relaxed naar huis. Misschien zeg ik het wel, we zullen zien.

Ik wens je een fijne dag en wil je me laten weten welk perspectief jij zou kiezen?