Mensen kunnen grond kopen. Best gek, want van wie is die grond eigenlijk? Als je uitzoomt en die vraag stelt wat is dan het antwoord? Van wie is de wereld? 

Er zijn maar twee antwoorden mogelijk. De wereld is van niemand. Of de wereld is van iedereen. In beide gevallen is het bizar dat iemand aanspraak kan maken op een stukje ervan. Net zo bizar als grenzen. Grenzen zijn bedacht en toch voel ik mij op basis van een concept verbonden met anderen ‘Wij zijn Nederland’ Of beter dan anderen ‘zij zijn Belgen (of Marokkaan)

Veel erger is het wanneer ik word geboren in een arm land, zonder voorzieningen. Of in een oorlog. Of in een afschuwelijk regime. Kan ik niks aan doen en toch ben ik een stuk minder waard dan die blije baby in de vinex. En als ik dan in nood in een bootje spring en me naar Europa begeef. Dan ben ik ineens een slecht mens. Tja, had ik maar ergens anders geboren moeten worden. Eigen schuld.

De wereld is van niemand of de wereld is van iedereen. Als dat waar is hebben we heel wat weeffouten op te lossen. We moeten het huidige systeem vervangen door iets anders, iets beters. En iedereen die zegt of denkt dat dit niet kan heeft ongelijk. Want, de meeste mensen weten dondersgoed dat geven fijner is dan nemen. De meeste mensen weten dondersgoed, dat verbinding en creëren hartstikke fijn is. En er zijn veel meer meeste mensen dan die paar allerrijkste, of ‘de machthebbers’ en ik ben ervan overtuigd dat het ook voor hen beter en fijner kan zijn.

Tekort of overvloed

Ik hou van simpele oplossingen, vooral als denkrichting is het altijd fijn om het simpel te houden. Dus, is er genoeg voor iedereen? Eten, drinken, onderdak. De basis. Of is er tekort?

In het eerste geval is er niks aan de hand, moeten we alleen met elkaar een beetje slim gaan verdelen. (en ja, ik snap dat we alle status ff uit deze vergelijking moeten houden en dat mensen best hardnekkig aan hun oude situatie willen vasthouden, maar ff tempo we zijn op weg naar een nieuwe wereld)

Stel dat er een tekort is, willen we dan dat dit tekort voor iedereen te voelen is? Of vinden we het redelijk dat we een bepaald gebied aanwijzen waar mensen niks krijgen? (die moeten zich dan maar offeren voor de rest ofzo)

Dat is een beetje hoe we het nu doen.

Ik geloof dat er meer dan genoeg is voor iedereen; er valt ongeveer 100X zoveel energie van de zon op aarde dan we nodig hebben… En volgens mij begint alles met energie. Moeten we alleen wel zorgen dat dit niet in de handen komt van een paar bedrijven.

Want: van wie is de energie eigenlijk? van wie is de zon?

Huidige situatie: geld is macht

Oorlogen worden gevoerd rondom olie. Sommige landen zijn steenrijk andere straatarm (grondstoffen, ligging.) Bedrijven behandelen mensen als slaven, verplaatsen productie naar de andere kant van de wereld en vervuilen en dat alles in het belang van de aandeelhouders. Sigaretten mogen verkocht (lobby) Dieren worden mishandeld. Werk dat weinig toevoegt wordt overbetaald, terwijl werk dat minder goed wordt betaald, vaak veel belangrijker is.

De werkelijkheid is, geld is een handige manier om arbeid op te slaan. Tijdelijk opgeslagen energie. Het is veel meer dan dat geworden, maar we zullen terug moeten naar die definitie van geld. Valuta en beurshandel wordt afgeschaft. Is slim, voegt niks toe. Vind je een bedrijf leuk, koop je een aandeel. Prima en dat is het dan ook.

Uitgangspunt zal moeten zijn, dat iedereen die waarde toevoegt daarvoor beloond wordt. Dus iemand die een blousje naait verdient daarmee een redelijk salaris. Net als de ontwerper, en degene die hem aan jou verkoopt. Nog leuker is het als degene die het blousje naait hem aan jou verkoopt. Scheelt heel veel vervoer, vervuiling, stakeholders value, marketing, sales-funnels, uitbuiting, enfin je voelt hem al.

Tribes en global

Wij mensen zijn sociale dieren, we doen het heel lekker in kleine communities. We moeten dus weer veel meer in kleine tribes gaan leven. Met leiders die ook luisteren naar het hart. Ratio en gevoel zijn allebei even belangrijk en hebben hun plek naast elkaar nodig.

Die communities kunnen corporaties in een stad zijn of daadwerkelijk kleine dorpen, dat maakt niets uit. We zijn teveel losgeraakt van elkaar. We laten anderen zorgen voor onze kinderen, zieken en ouderen. (En ja die doen dat vaak heel goed) Maar dat bloesje gemaakt door de kleermaker bij mij om de hoek, is dat stiekem niet veel gaver dan zo’n kiloknaller van de H&M? Of dat brood gebakken door mijn buurman en ‘s avonds naar het plein rond een vuurtje verhalen uitwisselen? Of toch liever netflix? mag ook, maar lijkt mij leuker met een groepje. Uiteraard wil je ook af en toe alleen zijn, de stilte. Top! doen… vooral in een sterke tribe.

We hadden de grenzen net al afgeschaft, er is dus nog maar 1 wereld, met 1 soort mensen en onder die mensen gaan we het eerlijk verdelen. Met respect voor de verschillen, met een zachte transitie en met oog voor de chaos die er voorlopig gaat zijn.

Alles wat we nodig hebben is er al en weten we al, hou in de gaten dat verandering weerstand oplevert. Dat doet ons oerbrein nu eenmaal, hou vertrouwen, het komt goed.

De komende maanden en jaren worden er een soort van ‘basisinkomens’ ingevoerd. En als het geld van de overheden op is? Dan is er nog maar 1 pot met geld over, dat van die grote bedrijven. Overheden hebben al eerder crisis belastingen ingevoerd…

Als we dan toch moeten veranderen, laten we dan gelijk de fouten die in het systeem geslopen zijn er maar uit halen. Geven is leuker dan nemen, samen is veel fijner dan alleen.

De wereld is van niemand, en dus van iedereen!