shining shit

Een letterlijke les over een shit ervaring.

Onlangs was ik op een stilteretraite, 5 dagen lang. Mediteren, oefeningen, eten, slapen en dat allemaal in stilte. Met een groep van 10 personen.

De hele tijd gaat er van alles door je hoofd, gedachten komen en gaan. Emoties ploppen op en verdwijnen weer. En dat alles zonder afleiding, geen boek om te lezen, geen uitgebreide teksten schrijven en zeker geen telefoons of laptops.

Heel eerlijk, het was een verademing. Het viel me op alle niveaus mee, super interessant om dat hele proces gade te slaan en die muppets in je hoofd lekker te laten. Uiteraard hadden de andere deelnemers, waarmee je geen contact maakte, geen gebaren, geen oogcontact, allemaal binnen no-time een bijnaam. Het oordelen ging ook vanzelf, maar ja, daar hoefde ook niets mee. Nogmaals, heerlijke ervaring.

En toen op dag 3 om 9:30 gingen we een ‘oefening’ doen. We gingen ruim 2 uur slenteren. Door de natuur. Zo langzaam mogelijk. Achter de leraar. En kijken, want door te vertragen, ga je meer zien.

Nou: “Dat kan ik!” Ik ging extra mijn best doen, super goed kijken. Al mijn aandacht bij de natuur. Ik keek zo goed, dat ik de hoop stront waar ik in ging staan niet had gezien. En het was een grote hoop, een hele grote. Die hoop was zo groot dat hij om mijn wandelschoenen, met diep profiel, heen vouwde. Ik zei uiteraard niets. Ik dacht van alles en ineens was ik 20 minuten bezig met slepen van mijn voet. Met plassen vinden. Met nog meer vegen. Met lachen om mezelf, maar vooral met het verwijderen van die hoop.

Ondertussen had ik niets meer gevoeld van de rugpijn waar ik al dagen een beetje last van had, geen enkele gedachte aan wat dan ook behalve die shit. Ineens merkte ik op dat mijn aandacht op het weer kwijtraken van die shit al het andere overstemde.

Hoe letterlijk wil je een les leren? Door zo krampachtig bezig te zijn met het niets willen missen, zie je de grootste en duidelijkste hoop stront recht voor je niet.

En door vervolgens alles op alles te zetten daar zo min mogelijk last van te hebben merk je helemaal niets meer op van al het andere dat speelt. Ergens ook wel lekker om bezig te zijn met shit uit het verleden.

Hoe dan ook, deze paar uur slenteren zorgden voor deze manier op een hele grappig les. En, mocht je het willen weten, mijn schoenen waren brandschoon toen we weer aankwamen.

Nu weer thuis, valt me op dat het mediteren weer een echte plek heeft in mijn dag, niet zo’n mechanische. Dat sociale media en nieuwssites weinig aandacht opeisen en dat ik, kortom dus wat aandachtiger ben voor wat zich aandient. Ik heb kortom, een hele fijne ervaring gehad. En of er nu wel of geen shit komt en of ik die wel of niet zie aankomen het doet er niet toe, want: Als je het opruimt, leidt dat lekker af en als je het ontwijkt geeft dat een fijn gevoel.

zelf systeemopstellingen ervaren

boek een systeemopstelling

laten we helen ipv symptomen bestrijden

meer
verhalen