Als mens maken we deel uit van een oneindig systeem. Stel, ik sta voor je en ik ga inzoomen. Eerst kom ik op je huid. Dan ga ik naar binnen. Ik zie botten, aders, spieren. Ik ga verder en ontdek cellen. Om uiteindelijk uit te komen bij atomen. Maar daar houdt het niet op. De ruimte tussen de delen van een atoom is enorm. Uiteindelijk zijn we dus vooral lege ruimte. (Ik weet het, dat voelt niet zo, maar echt, we zijn voornamelijk ruimte)

*even een stukje van de website van Kijk ‘Zou je al die ‘overbodige’ lege ruimte uit atomen wegdenken, dan neemt materie ineens heel wat minder plek in. De complete mensheid kun je dan bijvoorbeeld samenpersen tot een blokje ter grootte van een suikerklontje.’

Nu gaan we even de andere kant op. Ik sta weer voor je, maar ga nu uitzoomen. Eerst zie ik jou nog in jouw tuin staan, maar dat beeld veranderd als snel in jouw stad of dorp. Vervolgens verdwijn je en zie ik Nederland, Europa, de wereld, de planeten, de melkweg, het universum en verder totdat uiteindelijk weer alleen de oneindige ruimte overblijft.

Wat voor jou geldt, geldt ook voor mij. Of een boom. De hele planeet, een glas. Wij maken deel uit van een oneindig systeem. Eén ding onderscheidt ons van al die andere zaken; ons bewustzijn. En met dit bewustzijn hebben we hele gave dingen verzonnen. Bedrijven, eigendom, geld, regeringen, landen om maar eens een paar volstrekt fictieve zaken te noemen. Wij kunnen ons dingen voorstellen, we kunnen over de toekomst nadenken en leren van het verleden. We zien hoe we ons verhouden tot anderen en we zijn in staat om emoties en gevoelens bij anderen te herkennen.

We maken deel uit van een familiesysteem, met alles wat daarbij hoort. We maken deel uit van groepen, clubs. We horen bij een straat, dorp of gemeenschap. We hebben huizen, auto’s, computers en meer.

Tot een maand geleden, was er een geloof in oneindige economische groei. Een systeem waarvan ik al heel vaak heb gedacht: ‘Oneindig? Hoe dan?’ Niets is namelijk oneindig. De natuur is circulair. Punt. Geld is tijdelijk opgeslagen energie. En feitelijk is er maar 1 bron van energie op onze aarde. De zon. En die energie, is die van iemand?

Luister, ik weet niet precies hoe we met elkaar verder gaan. Maar wat ik zie maakt me hoopvol, mensen bieden spontaan hulp aan. Ze geven datgene wat ze hebben weg, zonder verwachting. (Een bijzonder goed idee, ook om te blijven doen.) Mensen die nu hard aan het werk zijn, worden bedankt en de waarde van dat werk wordt gezien. Mensen delen en de regering? Ze grijpen in. (Stiekem wordt er een soort basis-inkomen beloofd, mooi experiment.) Kijk, Corona is niet tof, echt niet. Mensen die nu hartstikke ziek zijn en sterven hebben dat niet verdiend. Maar ook Corona maakt deel uit van het systeem. Het is er en we moeten het er domweg maar mee doen.

Mijn grootste verlangen: als het straks weer wat beter gaat met ons, laten we dan niet massaal teruggaan naar wat er was. Laten we onthouden dat het fijn is om met elkaar zaken op te lossen. Te zorgen voor elkaar, dingen voor elkaar te doen. Te delen. Niemand te vergeten. Laten we het idee van oneindige groei vaarwel zeggen, en bouwen aan stevige communities. Aan waardevolle ontmoetingen en echt contact. Neem wat nodig is en geef waarvan je teveel hebt. Alles komt goed. (Of misschien is het dat al lang.)